Ερημη μπουκαλα στην πλατεια
σ'ενα παγκακι αφημενη
απ'ολους κι ολα πεθαμενη
το λιγο κρυο αναζητας... ακομα!
Ερημη πολη στην ψυχη
στα δοντια των θεων η πεταμενη
απ'ολους κι ολα ξεχασμενη
λιγη σεληνη ψαχνεις και εσυ!
Μονος ο ηρωας αμφιβολος
και στην πληγη του ψαχνει
τον βουρδουλα του ηλιου
ποτε δεν ειχε...
μοναχα τον εβλεπε, τον βλεπει
αυγες που ερχονται
του Ουρανου στου Τυρρανου το χερι -
αυγες που φευγουν...
Αμφιβολος ο ποιητης
και την μιλια του χανει...
Μονος νεκρος αμφιβολος
και την ψυχη του χανει
σε μια αυγη που ερχεται
σ'ενα παγκακι βυθισμενος
κουφαρι γαλερας τρομερης
απο αιωνες πια χαμενης
το μαυρο ξυλο ελιωνε,
το σαπιο ξυλο στις φλεβες να κυλα
αμφιβολο!!!
Αμφιβολο κι αυτο!!!
Μονο το θυμα αμφιβολο
παιδι του πουθενα
παιδι κανενα η αυγη,
καμια αυγη δεν του χαριζει.
Αυγη σε αγαπω,
αυγη εσυ που με πεθαινεις,
τα σαπια μου κομματια
και σημερα θα παρατας
ερημα σ'ενα παγκακι -
σαπια κομματια αμφιβολα.
Αμφιβολα κι αυτα,
Αμφιβολος νεκρος
Αμφιβολος εγω!!!